Tut elimden kaldır beni, Duymak isterdim, sesini, Ninnileri, ezgileri, kahramanlık türkülerini Duymak isterdim. — Tut elimden kaldır beni, Görmek isterdim ben seni, Bitkileri, böcekleri, gökkuşağındaki renkleri İzlemek, sonsuza kadar bakmak isterdim. — Tut elimden kaldır beni, Anlamak isterdim ben seni, …
İkinci kez yaşamak istedim baharı Birinci baharda yarım kalan Sevgileri, Aşkları Yaşayacaktım seninle… Rüyalarıma girdin önce, Yeşil atlas kumaşlar üzerinden Koşarak geldin kucağıma… Seni kucağıma aldığımda, Sevginin, Aşkın en güzelini, Baharı yaşadım doya doya… Bu baharın aniden Kışa dönüşeceğini nereden …
Ne umutlarım vardı Hayata dair Seninle… * * * “Agu“diyecektin önce, Sonra “Anne…” Emekleyecektin evin dört bir yanında. Sonra koşacak, Ele avuca sığmayacaktın. Okula gidecek, “Anne bana top al” yazacaktın, Sonra okumayı sökecektin. Bitmek bilmeyen taleplerin olacaktı. “Tuna top oynayalım …
Birkaç saat kaldı Bu yaşı bitirmene On yedi yaşın bitecek Gireceksin on sekizine Ben umutlarımı Senin sevginle Yine gömeceğim Yüreğime. Günsel Tatar (Ankara)
Seni anlatmak istiyorum, Seninle yaşamanın ne kadar zor olduğunu, Kabus dolu geçen günlerimi… Ama yüreğim elvermiyor. Senin hayatıma neler kattığını Sorguluyor yüreğim Susuyorum… Bazen haykırıp Yeter artık, desem de, Özel bir çocuğun annesi olmaktan Gurur duyuyorum… Seni çok seviyorum… Günseli …
Canım Annem Sen öğretmenlerin en kutsalı, Annelerin en yüreklisi… Ne umutlarla açtım dünyaya gözlerimi, Zifiri bir karanlık kapladı etrafımı, Korktum ayağa kalkmaktan. Etrafım engellerle dolu, Ya düşersem?.. Ürktüm insanların bakışlarından, Neyim ben, kimim?.. Ben de sizin gibiyim, Ailemin ciğer paresiyim… …
“Engelli çocuk anneleri için” Aday gösterin beni Nobel’e, Işıklar sönüp perde indiğinde… Çok zor bir rol verdiler, Bu hiç dekorsuz, kaygan sahnede… * * * Koşmayı oynadım, Hiç yürümeden… Gülmeyi oynadım, İçim gülmeden… Ağlamayı oynadım, Tek gözyaşı dökmeden… Boş vermeyi …
– Ahmet’i yeni bir tedavi denemesi için hastaneye yatırmalıyız efendim. Kısa süreli… Nesli inanmazlıkla baktı doktora. Doğru muydu duydukları?.. Olamazdı böyle şey… Onu ayıramazlardı oğlundan, çektiği onca acının üstüne. Alacağı yanıtı bile bile sordu, bebeğine daha sıkı sarılırken, – Gerekli …
Telefon çaldığında, Neşe Diler gece giysisindeki son çiçeği de işleyip bitirmişti. Kaçıncı değiştirişiydi bu giysinin biçimini, anımsamıyordu. Çalan telefona sıkıntıyla baktı. Canı hiç kimseyle konuşmak istemiyordu. Açmakla açmamak arası bocaladı bir süre. Ama susacağı yoktu sesin. İsteksizce ayağa kalktı, giysinin …
Ankara-Gölbaşı’nda bir yuva var. Adı ZİÇEV. Zihinsel Yetersiz Çocukları Yetiştirme ve Koruma Vakfı. Vakıf 1982 yılından bu yana engelli çocuklara hizmet veriyor. Ama hizmet sözü ZİÇEV’i anlatmaya yetmez. ZİÇEV, çok şeyin bir arada yaşandığı ve paylaşıldığı bir yuva, bir umut …
